Pas toen hij in de opstelling van Marcel stond in de rol van de koppigheid besefte Ron waar hij zichzelf in had vastgezet. 35 jaar lang diepe wrok naar zijn vader. Wrok om wat er allemaal was gebeurd tussen zijn 7e en 15e. De vernedering, de pijn, ook fysiek door de woede uitbarstingen van zijn vader. Met 15 was het genoeg en vertrok hij uit het ouderlijk huis. De wrok heeft zich zo vastgezet dat het zijn leven beheerst. 25 jaar drank om het gevoel te verdoven, tot zijn lijf het niet meer trok. De redding door de AA. De verslaving onder controle: geen druppel meer. Maar de onrust en de pijn blijft. Vooral in de relatie met vriendin speelt het hem parten.
“Wie is die vader van mij eigenlijk? Wat heeft gemaakt dat hij niet in staat was om er voor me te zijn?” Die vragen komen nu naar boven. Aan het eind van de workshop ‘Mannenkracht’ spreekt Ron zijn voornemen uit: ik ga mijn vader ontmoeten, hem interviewen over zijn jeugd.
Rons vader is inmiddels 83 en heeft Parkinson. Een broze man, die waarschijnlijk niet lang meer heeft. Dat beseft hij zich goed.
2 weken later koppelt Ron de ontmoeting met zijn vader terug.
“Vandaag heb ik afgesproken met mijn vader. Ik heb hem thuis opgehaald om samen uit eten te gaan. Hij was bang en vroeg met trillende lip waarom ik dit deed. Ik kreeg tranen in mijn ogen en legde met hand op zijn handen en zei dat ik niet weet wie hij is. Hij is toen zijn levensverhaal gaan vertellen… Ik heb 3 uur lang aandachtig geluisterd en zag een hele andere man dan ik geconstrueerd had om mijn wrok te kunnen koesteren. De angstige loser werd een moedige man die zijn weg gezocht heeft ondanks alle moeilijkheden en uitdagingen die hij had in zijn jeugd.
Daarna spraken we over mijn scheiding, over zijn perfectionisme dat hij doorgegeven heeft. Tenslotte ging hij voor het eerst staan als vader om mij raad te geven. Als een volwassen man.
Heel inspirerend hoeveel er kan veranderen als ik bereid ben om anders naar de dingen te kijken.”
/